Dni Karpia 2023
Dolnośląski Zespół Parków Krajobrazowych wydał reprint mapy szlaków turystycznych w Górach Sowich, wydanej w 1919 roku przez Wydawnictwo Otto Hellmanna w Dzierżoniowie (Reichenbach in Schlesien). Mapa jest w skali 1:50 000, a jej autorem był Hermann Henkel. Mapę można bezpłatnie otrzymać w wałbrzyskim oddziale DZPK, również pocztą, ale w tym wypadku trzeba przesłać na adres oddziału zaadresowaną do siebie kopertę ze znaczkiem
Książka zawiera opisy 112 gatunków roślin chronionych przedstawionych na 230 fotografiach. Opisy dotyczą biologii, ekologii, zagrożeń i ochrony poszczególnych gatunków oraz niepublikowanych w książkach tego typu informacji m. in. z wyjaśnieniem źródła pochodzenia nazw polskich i łacińskich, najnowszych badań z zakresu zapylania kwiatów, medycyny, ochrony środowiska, ziołolecznictwa, magii, zabobonów, architektury, symboliki itp.
Dzieje Środy Śląskiej zawsze cieszyły się dużym zainteresowaniem zarówno historyków oraz regionalistów, jak i jej mieszkańców. Leżące w połowie drogi pomiędzy Wrocławiem a Legnicą miasto dzieliło często losy tych dwóch stolic księstw śląskich, a także przeżywało wzloty i upadki w ramach Korony Czeskiej, Austrii Habsburgów, Prus i Niemiec. W wyniku II wojny światowej Środa Śląska znalazła się w granicach Polski. Poza tą wielką historią miasto posiada wartości, którymi szczyci się do dzisiaj
28 maja 1997 roku. Południe. Z każdą minutą tłum otaczający klasztor w Lubiążu gęstnieje. Napięcie sięga zenitu, gdy z czarnej toyoty wysiada… sam Michael Jackson! Jaki sekret łączy go z opactwem Cystersów? Czy ma to coś wspólnego z mission impossible, którą Tom Cruise planuje na moście nad Jeziorem Pilchowickim? Może Mirosław Hermaszewski, rezolutny chłopak z Wołowa, który w przyszłości spełni swoje nieziemskie marzenie, zdradzi nam...
Zaginięcia zawsze się zdarzały. Niektórzy przepadali bez wieści, innych znajdowano martwych, byli i tacy, którzy celowo zacierali za sobą ślady. Waldemar Wilski rozpłynął się w powietrzu podczas swojego wesela. Tropy biegną równolegle przez nieświęte życie Wilskiego, aż komisarz Sonia Kranz znajduje makabryczny dowód, że zaginiony naprawdę mocno wzburzył komuś krew. Dramatyczny przebieg morderstwa wydaje się nieprawdopodobny, ale ponad sto lat temu na tych terenach wydarzyła się podobna historia
W przyszłym tygodniu we wrocławskim Kinie Nowe Horyzonty rozpocznie się przegląd filmów czechosłowackiej Nowej Fali. Mianem tym określani są scenarzyści i reżyserzy, którzy w filmografii naszych południowych sąsiadów pojawili się w latach 60-tych XX wieku. To bardzo ciekawe kino, charakteryzujące się m.in. długimi dialogami, czarnym humorem i obecnością na planie dużej ilości aktorów-amatorów. Do Nowej Fali zaliczani są m.in. Miloš Forman, Jiří Menzel, Jaroslav Papoušek oraz Věra Chytilová.
Mamy dla Was po pięć podwójnych zaproszeń na każdy z seansów, jakie odbędą się 23, 24 oraz 25 lutego. Co zrobić, by o nie powalczyć? Wystarczy do nas napisać i podać przynajmniej jeden tytuł filmu, jaki nakręcił Miloš Forman (oprócz „Miłości blondynki”). Na Wasze e-maile czekamy pod adresem redakcja@naszesudety.pl, do godziny 12:00, w piatek 19 lutego. Przy odpowiedzi koniecznie podajcie, którym seansem jesteście zainteresowani…
Do wyboru macie:
23 lutego 2016 r., godz. 19:00
„Miłość blondynki”, reż. Miloš Forman / Czechosłowacja 1965 / 76’
Pewnego dnia Miloš Forman usłyszał anegdotę o dziewczynie z prowincji, która błąkała się po Pradze w poszukiwaniu poznanego kilka dni wcześniej mężczyzny. Młody reżyser wzbogacił tę historię o kilka barwnych szczegółów i uznał, że ma w ręku doskonały materiał na film. W Miłości blondynki – zgodnie z duchem czechosłowackiej Nowej Fali – aktorów zawodowych postawił na planie obok naturszczyków, a paradokumentalny styl opowiadania przełamał wybuchami groteskowego komizmu. W rezultacie powstała kolejna, po znakomitym Czarnym Piotrusiu, opowieść o frustrującej i pełnej absurdów codzienności młodych Czechosłowaków. Choć Miłość blondynki gorzko ocenia rzeczywistości, Forman nie stara się wprawiać widza w przygnębienie. W swoim filmie pochyla się przecież nad bohaterką, która za wszelką cenę usiłuje wyrwać się z marazmu. Desperacja jasnowłosej Anduli jest jednocześnie nieodparcie komiczna i zasługująca na szacunek. Właśnie ta emocjonalna niejednoznaczność gwarantuje powodzenie Miłości blondynki po dziś dzień, a przed laty zapewniła jej nominację do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego. [Piotr Czerkawski]
24 lutego 2016 r., godz. 19:00
„Słońce w sieci”, reż. Štefan Uher / Czechosłowacja 1962 / 90’
Pionierskie dzieło czechosłowackiej Nowej Fali, które w dniu premiery zaskakiwało obyczajową odwagą. W filmie Štefana Uhera pojawiły się postacie niemające wcześniej wstępu do krajowej kinematografii: beztroscy rodzice, niewierni mężowie i zagubione w rzeczywistości nastolatki. Zgodnie z późniejszą praktyką nurtu reżyser sięgnął głównie po aktorów niezawodowych, których obecność ma na celu zwiększenie wiarygodności opowiadanej historii. Głównymi bohaterami Słońca w sieci są Fajolo i Bela, dwoje młodych ludzi uwikłanych w toksyczną, relację. Choć oboje wydają się hardzi i cyniczni, swoją postawą dają w rzeczywistości wyraz emocjonalnej dezorientacji. Słońce w sieci pokazuje skomplikowany proces rodzenia się tożsamości bohaterów. Film Uhera otwarcie zrywa z regułami klasycznej narracji. Jest dygresyjny, anegdotyczny i przescony atmosferą letniego rozleniwienia. Poetycki nastrój dodatkowo potęguje oczekiwane przez bohaterów zaćmienie słońca, które odegra istotną rolę w rozwoju fabuły. [Piotr Czerkawski]
25 lutego 2016 r., godz. 19:00
„Stokrotki”, reż. Věra Chytilová / Czechosłowacja 1966 / 74’
Najsłynniejszy film zmarłej w 2014 roku Věry Chytilovej jest też jednym z najwybitniejszych osiągnięć czechosłowackiej Nowej Fali: prowokacyjnym i radykalnym, zawieszonym pomiędzy formalnymi eksperymentami Jeana-Luca Godarda a surrealistyczną anarchią Luisa Buñuela. Nic dziwnego, że ściągnął na reżyserkę gniew komunistycznych władz. Film otwierają naprzemiennie montowane ujęcia pracujących kół zębatych i widzianych z lotu ptaka wybuchów – oto maszyneria świata, którego rytm wyznacza przemoc. Nieodrodnymi córkami tej rzeczywistości są dwie młode bohaterki. To wariatki, terrorystki i tricksterki. Obżerają się, poniżają mężczyzn, niszczą publiczne mienie. Ich ekscesom wtóruje warstwa wizualna Stokrotek. Kadry wybuchają kolorami, czerń i biel raz po raz zastępują krwista czerwień i tęczowo-psychodeliczne erupcje. W jednej ze scen ogarnięte żądzą destrukcji i uzbrojone w nożyczki bohaterki tną na małe cząstki filmowy obraz – kawałki taśmy fruwają wówczas na ekranie niczym plamy w abstrakcjonistycznym malarstwie. [Piotr Mirski]