Dolnośląski Zespół Parków Krajobrazowych wydał reprint mapy szlaków turystycznych w Górach Sowich, wydanej w 1919 roku przez Wydawnictwo Otto Hellmanna w Dzierżoniowie (Reichenbach in Schlesien). Mapa jest w skali 1:50 000, a jej autorem był Hermann Henkel. Mapę można bezpłatnie otrzymać w wałbrzyskim oddziale DZPK, również pocztą, ale w tym wypadku trzeba przesłać na adres oddziału zaadresowaną do siebie kopertę ze znaczkiem
Książka zawiera opisy 112 gatunków roślin chronionych przedstawionych na 230 fotografiach. Opisy dotyczą biologii, ekologii, zagrożeń i ochrony poszczególnych gatunków oraz niepublikowanych w książkach tego typu informacji m. in. z wyjaśnieniem źródła pochodzenia nazw polskich i łacińskich, najnowszych badań z zakresu zapylania kwiatów, medycyny, ochrony środowiska, ziołolecznictwa, magii, zabobonów, architektury, symboliki itp.
Dzieje Środy Śląskiej zawsze cieszyły się dużym zainteresowaniem zarówno historyków oraz regionalistów, jak i jej mieszkańców. Leżące w połowie drogi pomiędzy Wrocławiem a Legnicą miasto dzieliło często losy tych dwóch stolic księstw śląskich, a także przeżywało wzloty i upadki w ramach Korony Czeskiej, Austrii Habsburgów, Prus i Niemiec. W wyniku II wojny światowej Środa Śląska znalazła się w granicach Polski. Poza tą wielką historią miasto posiada wartości, którymi szczyci się do dzisiaj
28 maja 1997 roku. Południe. Z każdą minutą tłum otaczający klasztor w Lubiążu gęstnieje. Napięcie sięga zenitu, gdy z czarnej toyoty wysiada… sam Michael Jackson! Jaki sekret łączy go z opactwem Cystersów? Czy ma to coś wspólnego z mission impossible, którą Tom Cruise planuje na moście nad Jeziorem Pilchowickim? Może Mirosław Hermaszewski, rezolutny chłopak z Wołowa, który w przyszłości spełni swoje nieziemskie marzenie, zdradzi nam...
Zaginięcia zawsze się zdarzały. Niektórzy przepadali bez wieści, innych znajdowano martwych, byli i tacy, którzy celowo zacierali za sobą ślady. Waldemar Wilski rozpłynął się w powietrzu podczas swojego wesela. Tropy biegną równolegle przez nieświęte życie Wilskiego, aż komisarz Sonia Kranz znajduje makabryczny dowód, że zaginiony naprawdę mocno wzburzył komuś krew. Dramatyczny przebieg morderstwa wydaje się nieprawdopodobny, ale ponad sto lat temu na tych terenach wydarzyła się podobna historia
1. Położenie: Ołdrzychowice Kłodzkie, lewy orograficzny brzeg Białej Lądeckiej
2. Długość jaskini: 13 m
3. Wysokość otworu: ok. 370 m n.p.m.
4. Wysokość nad dnem doliny: ok. 4 m
5. Ekspozycja otworu: ENE
6. Stopień trudności: jaskinia o rozwinięciu poziomym, ciasna.
Opis dojścia:
Ze stacji w Ołdrzychowicach Kłodzkich idziemy asfaltową drogą do skrzyżowania. Przed mostem skręcamy w prawo i idziemy dalej w kierunku zakładów przemysłowych ok. 800 m. Od bramy zakładowej skręcamy w lewo i obchodzimy je ścieżką obok ogrodzenia z siatki. Na tyłach zakładu Biała Lądecka rozdziela się za progiem wodnym. Przechodzimy przez most na lewy orograficzny brzeg i tam 10 m przed kaplicą znajduje się otwór jaskini.
Opis jaskini:
Jaskinia powstała w wapieniach krystalicznych (marmurach kalcytowych) z proterozoiku. Otwór jaskini stanowi wąską szczelinę 0,4 m szerokości i 1,7 m wysokości zwężającą się ku górze. Za otworem szczelina ta opada i po 2 m przechodzi w szerszy ładnie myty korytarz. Tu też następuje skrzyżowanie korytarzy. Na przeciwko wejściowego korytarza znajduje się prawdopodobnie dalsza jego kontynuacja, obecnie ponad 1 m wnęka kończąca się osadami z dużą ilością otoczaków. Z tego miejsca idąc w lewo wchodzimy do niewielkiej salki o wymiarach 2,6 x 1,5 x 0,6 m kończącej się ciasną wnęką biegnącą w kierunku SE, zakończoną osadami. Od skrzyżowania idąc w prawo dochodzimy do drugiej niewielkiej sali 2,0 x 2,1 x 0,6 m, która na końcu przechodzi w niską i ciasną wnękę łączącą się z powierzchnią, bardzo wąską szczeliną. Z sali tej w kierunku W odchodzi 2 m korytarz wznoszący się stromo w górę. Większa część korytarzy jaskini jest zasklepiona osadami. Samo dno jaskini, to młode osady allochtoniczne wymieszane z liśćmi. Jaskinia nie posiada szaty naciekowej. Stanowi najprawdopodobniej były ponor Białej Lądeckiej. W jaskini w okresie jesieni i zimy spotyka się motyle, ćmy, komary, ślimaki, kilka gatunków pająków (3), nietoperze.Historia poznania:
Jaskinia była od dawna znana okolicznej ludności. Wzmiankę o niej ze zdjęciem otworu zamieścił J. Bieroński w swojej pracy magisterskiej. Jaskinia jak dotąd nie była opisana w literaturze